Moja samotnia
w zagajniku panien młodych brzóz
z warkoczami zielonymi
białe sukienki nakrapiane cętkami
w dotyku jedwabiste
ciepłem soków grzeją moje dłonie
mrówki niosą igliwie
budując wieżę wysoką
w paprociach szeleści wiatr
kładąc się do snu
a we mnie cisza...
i oczy rozmarzone prześwitem błękitów
kociewski bór z każdej strony
okrąża pola łąki
z dala dzwonią dzwony
echo uroczyście niesie w dal
modlitwą napełniam duszę
tu dzieje się cud
zioła kwiaty w pokłonie
nad stawem tańczą rozświetlone ważki
rozbarwione kolory wirują po toni
milkną ptaki
sowa zadumana wisi na gałęzi
tu mam samotnię wszelkich przemyśleń
tęsknota ukryta
w tym zaciszu...
autor
NiebieskaDama
Dodano: 2011-08-20 07:03:28
Ten wiersz przeczytano 606 razy
Oddanych głosów: 8
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (4)
Ojej! chciałabym się znaleźć w tym magicznym miejscu
+++++++
Pozdrawiam Danusiu :))
Cichy ten zagajnik pełen brzóz i paproci okryty
błękitem nieba sprzyja przemyśleniom, to takie zacisze
duszy.Bardzo ładnie.
Pozdrowienia:)
To musi być magiczne miejsce. Miło czytać. Prawdziwa
sielanka:) Pozdrawiam:)
Dzien dobry Niebieska.Piekno jest wokol Ciebie i w
Tobie kochana.Pozdrawiam Cie bardzo serdecznie.+++