moje ja

utopiłam swoje ja
w łyzce stołowej
patrzyłam jak się topiło
jak patrzyło na mnie błagalnie
a ja pozbawiona serca
zimna jak lód
uśmiechałam się ironicznie
i jeszcze bardziej zmuszałam
do pójścia pod wodę
topiło się zachłystywało
zbędne było
z bielmem poezji na sobie
nie kochane
psychicznie molestowane
więc po co mi takie
utopiłam je
i już wkrótce kupiłam sobie
inne ja
w innej skórze niepodobne
do tamtego
bardziej wesołe
bez bielma poezji na sobie
z nadzieją na lepszą
czasoprzestrzeń
................

autor

ariad

Dodano: 2006-11-16 10:03:40

Ten wiersz przeczytano 433 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie