Moje Podlasie
Wszystkim kochającym swoje Małe Ojczyzny...
Moje Podlasie; kraino dziewicza,
W Bugu i Narwi wpleciona ramiona,
Jezior błękitem do siebie przekonasz,
Magią bajecznej przyrody zachwycasz.
Nieba lazurem wierności mnie uczysz,
Po to, by w życiu cię nigdy nie
zdradzić.
Pięknem zieleni nadzieję zasadzasz,
Ciszą puszczańską zniewalasz mą duszę.
Jesteś obiektem miłości, tęsknoty,
Miejscem, gdzie żyją narody pospołu.
Lud tu spokojny, gościnny, wesoły.
Twoim ścieżynom są wierne me stopy.
23.01.2009
Komentarze (39)
Niezwykły sentyment czuję do tej ziemi... Historycznie
targanej, dawno, i kiedy pamięć sięga... Wiersz spaja
klamrą jej barwność, narodowe znaczenie. I inność,
lecz nigdy odrębność.
Wiersz do , którego chce się powracać...urzeka
Tak opisać Podlasie potrafi tylko Czarodziej PIÓRA,
zakochany w tej zaczarowanej krainie.
Ten wiersz mnie zachwyca, bo też wiem co to przyroda
dziewicza. I choć nie z urodzenia, ale też
podlasianka Twój wiersz ocenia. Brawo, Marku.
...moje lasy nie sa takie ogromne ale kocham cisze i
zapach żywicy i czuję obecność Pana Boga w każdym
miejscu...podoba mi się ...
Półdzika dusza przestrzeni potrzebuje. Tylko tam się
dobrze czuje.
Ach te Podlasie mnie też czruje...piękny wiersz.
Jako że jestem z pochodzenia Podlasianką,potwierdzam,
że wszystko co zostało tu napisane o tej krainie jest
prawdą. Aż mi się ciepło na sercu zrobiło.Wielki,
wielki plus.
Dobrze napisane w dobrym klimacie , piękne opisy.
Pozdrawiam