Moje ukochane dzieci

Mroczna szuflada kołysze dzieci,
bardzo dba o to by nie płakały.
Ciasna kołyska, dzieci mam trzysta,
wszystkie kochane, godne pochwały.

Gdy jestem smutna to one płaczą,
gdy się raduję, cieszą się ze mną.
I rozkwitają kwiatem pachnącym,
na dnie umysłu nawet gdy ciemno.

Karmin ust pachnie wonią maciejki,
czeremcha szemrze swymi listkami.
A kolorowe dzwonków kielichy,
dzwonią radośnie swymi strofami.

Jestem troskliwą matką swych dzieci,
kocham je wszystkie, bo przecież moje.
Trujące chwasty zręcznie wyrywam,
cierniste osty, dzikie powoje.

I nie pozwolę żadnym intruzom,
zniszczyć mojego gniazda i dzieci.
Osłonię sobą przed gradobiciem,
poczekam - słońce jaśniej zaświeci.

Ciasna szuflada, niezbyt wygodna,
grasują mole co podgryzają.
Pokażę ludziom na całym świecie,
może te dzieci gdzieś pokochają.

autor

Sabrina

Napisany: 2005-06-03 Dodano: 2005-09-23 13:29:55

Ten wiersz przeczytano 550 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie