Moje życie

Mam siedemnaście lat i życie w pół przegrane.
Co spojrzę wstecz widzę czarną plamę.
Co spojrzę przed siebie jeden obraz – jedną twarz.
Czułem powołanie w swoim życiu na poetę.
Czemu?
Nie wiem.
Jestem Faustem, który co noc zaprzedaje duszę Diabłu.
Ciągle czekam tylko, aż on wypełni moje życzenie.
Ten ostatni sztandar, powiewający w górze.
Tak, więc jestem teraz żywy bez życia.
Tęskniący bez tęsknoty.
I błądzący bez błędów.
Okręt mój płynie wciąż w nieznanym kierunku.
W końcu albo dopłynie do brzegu, albo rozbije się o ostre skały.
Może odkryję nowy świat swojej duszy?
Ten tajemniczy.
Nie ma mnie dziś ani jutro.
Ani tu ani tam.
Tylko niezmierzone królestwa myśli.
Zamkniętych w chorym umyśle wiecznie niechcianego.

Jakub Lewandowski Płock 18.12.2006

autor

art=sic

Napisany: 2006-12-18 Dodano: 2006-12-19 00:59:18

Ten wiersz przeczytano 493 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Nieregularny Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie