mojemu synowi

Olu,lubię czytać Twoje wiersze,mają w sobie coś
delikatnego, coś emocjonalnego i bardzo wiele mądrego.
Będę zagladać...

ja nie wiem co ja bym zrobił, gdyby moje Dziecko
pierwsze/.../..achhh! - pamiętam jak mój Tomek i
Piotruś byli małymi Dziećmi i spali razem to ja
wstawałem w nocy i nasłuchiwałem czy
oddychają...............

Współczuję. Piękne słowa. Ból niewyobrażalny.

Z calego serca wspolczuje,pozdrawiam

Witaj Oluś:)

Nie jestem w stanie sobie wyobrazić takiej tragedii a
znam kilka rodzin osobiście które straciły
dzieci.Mojej córki teściowa straciła dwójkę dzieci i
dwóch mężów.

Pozdrawiam serdecznie:)

Komentarz zbędny, dodam jedynie głos.
:(

:(((
Miłego wieczoru OLU:)

współczuję Olu,mój kuzyn tak stracił pierwsze
dziecko-córkę

Pomilcze Olu... :(

Tak to cierpienie.Pisz to przynosi ulgę choć
ciut.Pozdrawiam cieplutko u ukłony.

Tutaj słowa zbędne są...Usiądę Olu tuż obok, jeżeli
pozwolisz i posłucham w kroplach monologu ciszy...

Smutno u Ciebie. Też przytulam :))

Przytulam:)

"to nie był czas też nie pora"...
smutny wiersz, a jego temat jest mi tak samo dobrze
znany, jak peelce. Przytulam Cię, Oleńko :) B.G.

Wzruszający smutny - rana w sercu zostaje na całe
życie nic nie ukoi bólu:-(
pozdrawiam:-)