Monolog głupiej, która jedynie...

Tytuł w całości: Monolog głupiej, która jedynie się domyśla /proza/

Ze wszystkich stworzeń jedynie człowiek potrafi być tak wkurzający.
Rzadko dziękuje, bo przecież wszystko mu się należy. Wierzy czy nie, ma prawo do buty, ignorancji tylko w imię czego? Czy sam fakt bycia homo sapiens jest wystarczającym powodem, nieustających pretensji, próśb i żądań. Może ta pseudo odwaga wynika z faktu, że nigdy nie widzieliśmy Jego twarzy.
Prześladuje nas syndrom Tomasza i jak on potrzebujemy namacalnych dowodów i konfrontacji, aby ujrzeć siebie we właściwych proporcjach; dostrzec małość serca, nawet brak inteligencji i ograniczonej zdolności postrzegania
Mamy szczęście, że posiada boską cierpliwość i głaszcze nas po tych zakutych łbach.
Podnosi z upadków, ociera obślinioną buzię i mocno trzyma za rękę; chociaż uparcie się wyrywamy. To dzięki Jego czujności, zdzieramy jedynie skórę na kolanach, zamiast z hukiem walnąć głową o beton. Proszę (no wlasnie, tylko prosić umiem) nie wypuszczaj mojej dłoni i nie zwracaj uwagi, że wydzieram się jak rozkapryszone dziecko.
Przypominaj o ulotności czasu i nie pozwól abym skazała się na wewnętrzną pustkę.

autor

Donna

Napisany: 2018-01-04 Dodano: 2018-01-04 07:38:35

Ten wiersz przeczytano 1181 razy

Oddanych głosów: 23

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie