Monolog zbłąkanej duszy

Przekonaj mnie, że moje życie jest coś warte.
Przekonaj mnie, że warto przewrócić kolejną kartę.
Powiedz mi, że miłość istnieje tak jak ja i Ty.
Zaprzecz, że między jeden a cztery jest dwa i trzy.
Potwierdź, że w pewnym sensie popełniam przecież zbrodnię,
Codziennie kradnąc słońcu jeden jedyny promień.
Powiedz, że potrafię zrobić coś, co ma jakiś sens.
Spójrz na te szkliste łzy, kapiące z moich cienkich rzęs.
Pozwól mi zanucić coś, co brzmi jak wdzięczna skarga,
Zwróć uwagę, jak przy tym drży mi lekko dolna warga,
Słuchaj moich żarliwych słów, patrz na moje gesty,
Naucz mnie życia, nie zważaj na głupie protesty.
Odkryj we mnie chociaż skrawek niebiańskiego piękna,
Chyba mam go w sobie, choć jestem dziwnie posępna.
Pamiętaj: boję się, choć cenniejsza niż strach jest odwaga.
Przypominaj mi, że umrę, choć to nie pomaga.

autor

Kasia

Dodano: 2004-09-01 10:50:03

Ten wiersz przeczytano 640 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie