Monotonia

wiatr wieje na południu
na wschodnim wybrzeżu samotny
bezkres oceanu
niezbadany przerażający

w tak wolnej przestrzeni
widziałem odbicie samego siebie
nicość wyobraźni
ludzki płacz i wezwania

na sąd boży
próbę żelaza
prośbę o przetrwanie
monotonia znika podczas śmierci

lecz oni nie chcą i nie pragną
krok po kroku
piasek cieszy kolejnym wgłębieniem

wąż płaci złotem
baranek w klatce
zniewolony w nieładzie
ucieczka nie jest rozwiązaniem

dwadzieścia wieków jej podróży
źle wróży w przyszłości
krwawy deszcz
królowanie wśród kości

kolejny rzut
z szat okradany
nie celebrowany
czekasz na siedem

został tylko jeden

autor

Barszczyk_Wierszokleta

Dodano: 2010-05-22 00:33:40

Ten wiersz przeczytano 681 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Biały Klimat Pesymistyczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie