Morze czerwieni

Szaleniec, szaleniec tłucze się w klatce.
Próbuje przegryźć kraty, wywarzyć drzwi.
Jęczy, szlocha, wrzeszczy, grozi.
Jego dłonie, niczym potworne szpony szarpią powietrze.

Jest bezsilny, nie może wyjść... i właśnie dlatego jest taki niebezpieczny.
Ja wiem gdzie on jest, wiem skąd te wrzaski dochodzą.
Słyszę je pomimo tego że zakrywam uszy.A kiedy zamykam oczy... to widzę.

Morze czerwieni, falujące spokojnie w leniwych promieniach zachodzącego słońca.
Morze gęste i martwe, choć nie naturalnie żywe.
W jego wodach nic nie żyje, ono samo jest życiem.

Ja brodzę w tym płynie.
Jest mi ciepło, nie istnieje nic oprócz spokoju.
Uśmiecham się lekko z przymróżonymi oczami, wpatrując się w nieskończony horyzont szkarłatu.

Każda kropla krwi która ze mnie wypływa, przybliża mnie do Kosmosu, ostatecznej esencji wytchnienia.
Żelazo tnie moje ciało, więcej krwi, więcej krwi.
Cóż za rozkosz, czuć uciekającą mi przez palce vitae.

Smak i zapach mojego życia.
Koniec Chaosu.
Początek Kosmosu.

szczęśliwe zakończenia są tylko w amerykańskich filmach...

autor

czlowiek we mgle

Dodano: 2008-10-10 19:24:37

Ten wiersz przeczytano 548 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie