Z morzem rozmowa

Wróciłam,a byłam tak bardzo daleko,
Jestem –dobrze było mi nie być.
Morski wiatr koił moją duszę,
Szum wody prowadził dialog z moim sercem.
Ciepły piasek pieścił moje stopy,
Słońce ogrzewało moje ciało.
I ta muzyka…
Pozwalała zasnąć-nie czując bólu.
Tak dobrze mi było –nie być
Lecz wciąż spokoju duszy mi tak mało.
Wróciłam…
A Ty mnie powitałeś,
Najdroższa pisząc-chociaż wcale się nie znamy.
Dobrze jest wracać, gdy się ma, do czego,
Zasypiać wiedząc,że znów będzie-jutro.
Morze bezkresne z fal białą grzywą,
Ukoiło moje serce w smutku rozszalałe.
A teraz patrzę na pierścień z bursztynem,
Muszle na półce,brązowe me ciało.
To wszystko w podarunku dostałam od życia,
Och morze,morze jak ciebie mi mało.

M.Wityńska.

Kochani-przyjaciele-bejowicze. Jak dobrze jest Was znów czytać. Wracam-do Was z radością.

autor

Mariola Wityńska

Napisany: 2006-07-11 Dodano: 2006-07-10 08:36:44

Ten wiersz przeczytano 564 razy

Oddanych głosów: 24

Rodzaj Nieregularny Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie