Motyl i marzyciel...

Nad łąką pośród lasów co w trwaniu majowym,
radosny z przebudzenia, zadziwiony światem,
tańczył Motyl do muzyki wiosennego wiatru,
gdzie powiewem rzuci, tam siada na kwiaty.
W tym tańcu motylim swobodny, beztroski,
żywi się nektarem tym życia powidłem,
jakby przeczuwając, że czas szybko mija,
przyjdzie pora i utraci swoje piękne skrzydła.
Tańcz Motylu, tańcz w tym Twoja uroda,
kwiatów co na łące i tak nie posiądziesz,
rozkoszy tej słodkiej ze wszystkich nie spijesz,
życie chwilą, szybko mija po prostu nie zdążysz.
Kwiaty widząc pląsy urody i wdzięku
kuszą i podstępu używają czasem,
„chodź do mnie Motylu, ja jestem najsłodszy”,
tylko jeden milczy, co rośnie pod lasem.
Pierwszy słońce powitał, dziś w pełni urody,
dojrzałość osiągnął, świat widzi prawdziwy,
podziwia Motyla lecz nawet nie marzy,
że ten go dostrzeże, jest tak urodziwy.
Wiatr majowy psotnik, potrafi zadziwić,
zna tęsknotę tego co pod lasem rośnie,
może tak zawieje, że nim przyjdzie ciemność
Motyl wpadnie w ramiona i razem z nim zaśnie.

13 maja 2007, godz. 16.30

autor

jozen

Napisany: 2007-05-13 Dodano: 2007-05-14 06:26:14

Ten wiersz przeczytano 774 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Na dzień dobry

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie