MÓWIĆ NIĄ - refleksja
spadały mgły mroczny świat
odtwarzały upiornie swoją mantrę
tworzyły architekturę wnętrza
zapadanie w sklejony świat ta sama
melodia
nawiedzone przez duchy genu i czy są
inne?
i nie chcesz wyobrażać że przedtem
rozkład
a wszystko jest śmiercią aby trwało
życie
i trzeba ją przeżyć przed poznaniem
ilu jeszcze z nas zapragnie formy
ostatecznej
tyle trzeba zniszczyć ciemności
bezzasadnych
utrata rzeczywistości trwa
mówimy niewerbalnym a magnetyzm w barwach
zapachach
tymczasowość zakręcenie w zakamarkach
lęku buntu zachwytu bezradności i
cierpienia
ale czujemy tym co nas trwoży
gdy czai się miłość obdzieramy ją z
ubrania
potem skóry i pijemy krew jak wampiry
pociąg city nie zatrzymuje się na małych
nieznanych
stacyjkach
chociaż śmieje się bezduszny rogaty czas
i jego żywioły czeszą los pod włos
kultura wulgarna wchodzi bez zgody pod
wycieraczkę
znaczenie wywyższone za którą zapłaci
każdy
ale w ciszy w świecie głosów porywających
odrębnych
jak obsesja ukochanie kołysanki bez
dominacji fizjologii
rozpaczliwe wędrowanie porywa w kosmos w
efekt świeżości
ścieżka którą spacerowały widzące umysły
pod wzrokiem
pamięć bo nie wiadomo co jest domem i nie
zabijaj!
o zapałce naturze w ludziach o którą można
się potknąć i uwaga! syndrom grupowego port
tele
a najbliższe obok jest! - więź jeśli
masz
myśleć mówić nią i wciąż przepraszać i
Boga
/UŁ/
Dziękuję za odniesienia i uwagi Czytelników
do tego wiersza i pozdrawiam
serdecznie:)
yamCito:)Słowa poezji to nie tylko treść
zawarta w poszczególnych słowach i łącznie
a przekaz,idea i układ formą a więc długość
wiersza nie mierzymy centymetrem krawieckim
,tylko przesłaniem.Mówić nią inaczej formą
,na jednym oddechu intuicyjnie czy obrazem
czy może być prosta jak uścisk dłoni a
może być odkryta której odniesienia są
różne w interpretacji do filozofii a też
czytelnika.Twojej oceny nie
otrzymałam,jedynie zalecenie formy
zmierzającej do złotej myśli.Utrzymuję
opinię o Twoim wierszu.Jest tam rozbawiona
akceptacja co może w mojej nadwrażliwości
nie znalazła uznania, lecz w żadnym razie
nie oceniam Ciebie poety inteligentnego,
tylko wiersz i nie ma sensu przywoływać
widma twa ani też złośliwości oraz szukania
winnych w niewinnych Pisz, bo krytyka
nieignorancka,a taka moja jest i odczucia
innych są ważne.Pozdrawiam i dziękuje
uprzejmie na wpis:)
Warszawa.05.02.2009 ula2ula
Komentarze (17)
człowiek z natury jest poszukiwaczem, odkrywcą...szuka
miłości, szczęścia a ono czasami jest tak
blisko...ładny i refleksyjny wiersz...pozdrawiam
przepraszam za szczerość,,,,,ale za długi...wiersz w/g
mnie powinien być minimalnie krótki a mówić max
dużo....i dawać czytelnikowi do myślenia, do
wyciągania swoich
wniosków............................a odnośnie mojej
FRASZKI, to coś koleżanka za bardzo refleksyjna się
zrobiła...ona nikogo do niczego nie namawia, tylko
stwierdza jaki jest taki typ człowieka.....wiem że tu,
na beju porównuje się zaraz podmiot liryczny z
autorem....a zresztą!!!!!każdy orze jak może......
ciało odkrywa prawdę za nas, nawet wtedy , kiedy
chcemy ją ukryć (" mówimy niewerbalnym") a czas gna
niestety wciąż do przodu..
Znakomity wiersz! Pozdrawiam serdecznie.:) Muszę
czytać powoli, tyle w nim jest.
Wiersz refleksja, pozdrawiam ciepło:)
"a wszystko jest śmiercią aby trwało życie
i trzeba ją przeżyć przed poznaniem" czasami chciałbym
tak bez poznania...
Ile tu myśli,czytałam kilka razy,wiersz pokazuje tak
wiele obszarów i ich jądro,serdecznie pozdrawiam
Przyznaję ze "łapię" tylko fragmentami, i trudne to na
mój ciężki pokapunek, a pewnie i czasu za mało bym
więcej "załapał", ale popróbuję. Pozdrawiam!
Bardzo nieuporządkowane, gonitwa, strach, chaos-
zamierzony klimat rozedrgania, szaleństwa. Tak to
odbieram. Jestem na tak.
Ciekawy i przemyślany wiersz. Podobał mi się fragment
"chociaż śmieje się bezduszny rogaty czas
i jego żywioły czeszą los pod włos". A tak poza tym
dzięki za odwiedziny poprawiłem parę fragmentów które
mi poleciłaś. Życzę dalszej weny. Pozdrawia Faraon Z
Nortumbrii.
Ladny...Wiersz na plus...:)
Poszukiwanie jest napędem nauki... Pozdrawiam:)
ileż prawdy jest napisane w Twoich słowach to cała
nasza rzeczywistość ..a to tylko zależy od nas czy się
jej poddamy ...pozdrawiam
Nawet nie wiedziałam, że tak bardzo brakowało mi
takich Twoich wierszy, są wyjątkowe. Pozdrawiam
smutny obraz rzeczywistości, migawki jak rozbryzgi z
kałuży, a jednak ciągle i ciągle trzeba kochać,
inaczej wszystko straciłoby sens