mówię do ciebie wierszami....

Ja mówię do ciebie wierszami, muzyką starych domów
Skrzypieniem zardzewiałych furtek, ogrodów zielonych
Wersami z zakurzonych, pokrytych pleśnią tomów
Zapachem wszystkich nocy wspólnie spędzonych
Z pożółkłych kart pamięci niewiadomego pochodzenia
Wyrywam najbarwniejsze jak skrzydła motyle
Wraz z nimi cząstkę siebie, szkic duszy, zarys cienia
Każda wartą wspomnienia ulotną, słodką chwilę

Ty nieraz milczysz patrząc w przestrzeń pustą, białą
Niewidzącymi oczami, tym chłodnym spojrzeniem
Wtedy nie wiem, czy mam cząstkę ciebie czy całą
Czy jestem ci podporą, czy tylko u nogi kamieniem
Po której stronie lustra tym razem cię zastanę
Czy dotknę twych ust, czy w szkle zimne odbicie
Serce mi wskaże te prawdziwe – ciepłe, ukochane
Droższe nade wszystko, stokroć cenniejsze niż życie

Nie po to są słowa, by obok siebie je ładnie układać
Lecz by jedno, gdy trzeba za innych starczyło miliony
Nie po to jestem ja by wierszem ci miłość wykładać
Jak zdolny uczeń, dobrze swojej lekcji wyuczony
Powiem kocham, choć wiem, że odpowie mi milczenie
A postać zza lustra pozostanie nadal niewzruszona
Mówił będę dotąd aż sam się w szkło zamienię
Lub na szyi swej poczuję zaciśnięte twoje ramiona

autor

Bohun

Dodano: 2007-05-01 01:11:30

Ten wiersz przeczytano 603 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie