Może bardziej boleć?

patrząc w oczy ciemnościom pytam gdzie ten ranek
gdy wyruszyłem w drogę wabiony edenem
wszystko było przepiękne pełne obiecanek
dzisiaj tkwię na pustkowiu mając życzeń siedem
z których jedno spełniłaś zastrzegając przy tym
że złote rybki także miewają limity

patrząc w przeszłość na przekór kąpię się w iluzjach
nie czując gradu iskier niczym gejzer tnących
serce umierające w realnych konwulsjach
odłamkami dobite resztkę tchnienia wtłoczy
w arterie pozbawione wszelakiej nadziei
wieszcząc po raz kolejny koniec odysei

patrząc na świat z dystansu zakuwam marzenie
w najpotężniejsze dyby ze zwątpień skręcone
nie zdało egzaminu gnije potępieniem
mniej boli gdy go nie ma wolniej wtedy konam
poprzez łzy głupie jeszcze widzę zachód słońca
czy to koniec początku czy początek końca

dlaczego nie potrafię ulec nienawiści
ona w tobie głęboko tkwi pamiętnym zdaniem
czasem wystarczy tylko że czas sny zabliźni
wyparuje na zawsze co było kochaniem
dla mnie najszczerszym słowem czym dla ciebie zatem
nikłą metamorfozą naszym poematem

autor

Fantomus

Napisany: 2019-10-06 Dodano: 2019-10-06 11:40:12

Ten wiersz przeczytano 892 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie