Może kiedyś Ci powiem...

Moje serce miało być z lodu
Moje życie silnym powiewem chłodu
Od siebie nie chciałam dawać nic
Miałam brać, chwilą krótką żyć
Mój mały domek był ze szkła
Tak zimny jak sama ja
Byłam jak z bajki śniegu królową
Nigdy przy Tobie, lecz zawsze z Tobą
Nocne spotkania, poranek w pościeli
Dawałam to, co mężczyźni chcieli
A gdy pytałeś czy kocham, milczałam
Życia we dwoje bardzo się bałam
Zawsze lepiej o czymś marzyć i śnić
Niż się martwić, kiedy znikniesz, może dziś?

Może kiedyś Ci powiem, że to nie byłam ja
Nie moje czyny, gesty, słowa.
Może kiedyś Ci powiem, że to nie byłam ja
Jeśli pozwoli mi na to czas.

Wciąż walczyłeś o mnie i o siebie
Wierzyłeś, że mimo wszystko kocham Ciebie
Że pragnę całą myślą, całą duszą, całym ciałem
Codziennie przy mnie, obok mnie stałeś
Rozpaliłeś wielki płomień, który stopić by mógł
Tą dużą ilość szronu, ten gruby lód
I przegnać przejmujące zimno i chłód
Wierzyłeś, że we mnie wiosna zagości znów
I wtedy zrobiłam to, popełniłam błąd
Opuściłam Ciebie, a wybrałam go
Widziałam na twarzy Twej deszczu łzy
Lecz wtedy liczył się on, nie Ty
Gdy w milczeniu potem mijałeś mnie
Nadal szeptałeś „Ja i tak kocham Cię”.

Może kiedyś Ci powiem, że to nie byłam ja
Nie moje czyny, gesty, słowa.
Może kiedyś Ci powiem, że to nie byłam ja
Jeśli pozwoli mi na to czas.

Może zdążę, zanim ona mnie pokona…
Może zdążę, zanim znów ze szkła będę ja…

autor

torunianka17

Napisany: 2008-12-31 Dodano: 2009-01-15 19:32:25

Ten wiersz przeczytano 498 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie