"Można nie podać im ręki..."

Dzieciom z bloków socjalnych

Można nie podać im ręki. Można.
I nawet wzrok kierować gdzie indziej.
Lub patrzeć gdzieś z dala, z ostrożna
Na to, co wszędzie. I nigdzie.

Urzędnik mieszkanie przyzna (ma spokój)
W tym getcie z niewidzialnym płotem.
A dalej już nic. Cisza wokół.
-A potem? - pytasz. Tu nie ma potem.

Tu życie trwa teraz. W tej chwili.
I już oni to czują i świadomość mają.
I nawet Ci, którzy sobie radzili.
Tutaj radzić sobie przestają.

Spójrz na te dzieci na trawie. Wesołe.
Czy one inne niż Twoje czy moje?
Też chcą się bawić i lubić szkołę.
Nie dźwigać na plecach za dwoje, za troje.

I robią, co mogą. Dorośli mali.
Codziennie w domach gaszą pożary.
To tu się pali. To tam się pali.
Jedyne, czego im nie brak, to wiary.

Że ich wysiłek w końcu coś zmieni.
Że spokojnego snu w końcu zaznają.
I tulą się do tych domowych płomieni.
Bo... ciepła szukają.

Lecz te płomienie-one nie grzeją a trawią.
I ucieczka stąd bywa ratunkiem jedynym.
…tymczasem dzieci na trawie się bawią.
Na ławkach siedzą chłopcy, dziewczyny…

autor

Elżbieta DeZet

Napisany: 2000-04-15 Dodano: 2019-09-01 02:39:27

Ten wiersz przeczytano 458 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie