w mroku...

jestem
choć wcale tu być nie muszę
ale powinnam
przetrwać te smutne
nieszczęścia chwile
i te radosne
jest ich aż tyle
że moja pamięć
ich nie pamięta

jestem samotna
i jestem wielka
jak w jakimś filmie
jak bohaterka

będę przez życie
z dumą kroczyła
silna
samotna
może szczęśliwa

przetrwam
i gdy już pora
umierać będzie
schylę mą głowę
dumę wyrzucę
i wszystkie winy
w jeden wór rzucę
tam będą płonąć
zginą w płomieniach
moje wspomnienia
i przewinienia

zmieni się wszystko

a może teraz
zacznę już wszystko
powoli zmieniać

autor

kasiaa21

Dodano: 2009-01-20 23:08:26

Ten wiersz przeczytano 570 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie