Mur

Nie powinnam , ale się upiłam
W twarzach nich wszystkich
widzę co zrobiłam.
Choć oddychać nie mogę
I łzy się leją litrami,
Jutro w pracy założę uśmiech
numer pięć, kiedy będę między wami.
Czując się jak dziwka
Stąpając w tym błocie.
Choć mam władzę nad wami.
Żołądek zmęczony od wymiocin.
Nerwica i bezsenność...
Tego się tu nabawiłam.
Nie wnikając , co zastanę
I co, pod moją nieobecność
straciłam...
Oddaliłam się przez to od wszystkich.
A oddalając się, do Ciebie się zbliżyłam.
I jak każdy samiec
Ty to wykorzystałeś.
Choć masz rodzinę , no to nie zważałeś.
Dla Ciebie kolejny przecinek...
A dla mnie spokojna przystań przy której mogłam bezpiecznie zasnąć.

autor

okamilao

Napisany: 2015-12-01 Dodano: 2015-12-01 23:55:10

Ten wiersz przeczytano 507 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie