Muzyką cierpię

Biegnącą po szlaku wolności
zamknięto w pięciu liniach,
zakuto w łańcuchy nut.

Ulotną jak dym, jak iskra, jak słowa
goniono po czarno-białych schodach fortepianu
złapano długimi palcami pianisty,
bezlitośnie posegregowano.

Zbyt szczęśliwej, by płakać,
do policzka przylepiono łzę słuchacza.
Zmuszonej do łkania
rozciągnięto różane wargi
przyczepiono kąciki ust do uszu akoladą.

Rozczesano potargane wiatrem srebrne włosy
rozciągnięto na altówce i wiolonczeli.

Odziano ją w białą niewinność,
w czarny amok, nieco szarawą patetyczność
kantylenową melancholijność
---------------------------------------

i stała się piękną

autor

Dziula

Napisany: 2008-09-23 Dodano: 2008-09-24 18:26:13

Ten wiersz przeczytano 434 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie