my i my

moja duma plonie
w modlitwie skaldam swoje dlonie
czas ucieka
jakas postac w cieniu prawdy docieka
sklonnosc do slepoty
uczy sie twego imienia
wysniona nadzieja znow w porazke sie zmienia
jak slepy kot ktory
nie zdazyl przejsc przez jezdnie
tak jak slaby labedz ktory
na bagnie grzeznie
w swym cieniu pozostajesz
nie proszac juz o wiele
a ja ostatnie chwile spedzam
kleczac w mym kosciele

autor

adnann

Dodano: 2008-05-17 01:24:06

Ten wiersz przeczytano 798 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie