Myśl

Myślałem…
Istniałem…

Gdy marne szkło ufarbuje na kolor, fiołkowej polany
Ułożę wśród pereł, podpisze „ametyst”
Czy ujrzę w nim nimfę pradawnego Bachusa?

Iżeli kielich z kamienia mych rąk, wyrzeźbię
Na starym Olimpie spijając z jego czary, łezkę, kroplę,
Całą amforę Epiru.

Czy świat przestanie wirować dokoła?
a dawne ścieżki znów poprowadzą na Piazza Venezia?

autor

ALK

Dodano: 2008-11-20 23:56:22

Ten wiersz przeczytano 593 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie