Myśli o akcie stworzenia

Podjemiolnie nie będę cię całować.
Nie zaznam więcej ust w uśmiechach.
Mam tylko głowę zbrojną w pamięć
tego, co pełnią jest oddechu.

Ani pod śliwą nie przystanę -
nie narwę z niej owoców pełnych
żywic cięknących na firmament,
widząc spojrzenia oczu ciemnych.

Nie dotknę kłosów ufną dłonią,
ziaren nie utrę zakurzonych,
by je przesypać skroń przy skroni,
ciepłem twych spojrzeń odurzony.

W łubiny cię nie poprowadzę,
dalekie od natrętnych ludzi -
z nadzieją śmieszną, że zaśniemy,
by się wzajemnie nie obudzić.

Z młodzieńczych marzeń późnorodnych,
gdy los mi szans zostawił mało,
chciałbym usłyszeć szept twój słodki,
aby się słowo ciałem stało

najpiękniejszym, twoim...

autor

Predator57

Napisany: 2020-02-16 Dodano: 2020-02-16 21:18:33

Ten wiersz przeczytano 918 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Nieregularny Klimat Refleksyjny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie