Myśli… aż do przesady.

Strumień głośno z ciszą gra
Staję na kamieniach, chwiejąc się na wszystkie strony.
Z czasem woda zaczyna mnie dosięgać.
Wiem, że wszystko jest chwilowe – tak jak ekspresjonizm w mojej głowie.
Nie jestem sam, a jednak czasem udaję.
Myślę, że tak jest – bardzo często.
Moje indywiduum mnie przerasta z każdą chwilą.
W jednej chwili wszystko znika.

Dużo wiedzy na małym kawałku papieru.

Czuję wolność, choć nie wiem, co to znaczy.
Świadomość jest pewnym punktem widzenia,
niczym centrum perspektywy.
Coś, co wiem i podkreślam brakiem wielu innych możliwości.
Wielu myślicieli mogło by mi tego pozazdrościć.

Istnieje jednak pewna możliwość.

Chwila, moment na zrozumienie krzyczącego kontrargumentu.
Czy mam na tyle siły, aby otworzyć drzwi.
Czy jestem na tyle zręczny, aby trafić kluczem w zamek.
Czy istnieje taka olbrzymia kondensacja odwagi.

…pytanie o zezwolenie na kontrast.

Wybrałem, będę stał przy drzwiach.
Słuchał pukania, które dochodzi z drugiej strony.

Przesada jest prawdą, która straciła cierpliwość.
Znów przesadziłem.


Levi

autor

Levi

Dodano: 2007-01-16 17:35:40

Ten wiersz przeczytano 539 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie