myszy

mistrzowie przeszłości nas pokonali
jak zeszłoroczne sukienki
w które nie mieścimy się
e tam… – które nigdy
nie były nasze


jak obrazy, których nie stworzyliśmy
a te pod którymi podpisujemy się
są słabe
po prostu


pokazują twarze bez emocji
płatki popiołu


niebo z dziurą
po wyprutej tęczy
otoczone rurkami pełnymi mętnej farby
za pomocą których
próbujemy
nadać mu jakiś kolor
który ma sens
treść
jaki widać


mistrzowie przeszłości upokorzyli nas
nie wyważymy drzwi
wyważonych


możemy struć drzewa
sekwoje
bo zabijanie jest umiejętnością każdego


nawet tych najsłabszych
ale nie przywłaszczymy sobie ich gatunku


podchodzimy pod ołtarze
już wzniesione
możemy tylko przynosić kolejne kwiaty
bogom którzy mają pewność
że przyjdziemy
i nic już ich nie wzrusza
możemy czesać ich siwe brody
grzebieniami wierszy
w których rozczapierzamy się
dla nich to tylko higiena codzienna


nawet gdy nosimy imiona
szekspirowskich kochanków
to ta miłość już była


gdy rzucamy się pod pociąg
to jest słabe
bo on już tędy przejeżdżał


a ten księżyc
któremu odcięto połowę ciała
to nic niezwykłego
– dla nas szczególna noc
wzruszenie, kalectwo, samotność


dla niego rutyna
jutro albo później
będzie gruby, pełny
kwestia czasu, on ma czas
on już został napisany


nam nic nie zostało


wszystkie pojemniki
są wypełnione


możemy obcinać skrzydła
i głodzić
zamykać w klatkach


zatruwać pokarm
blokować dopływ wody
wymazywać gumką horyzonty
twarze, słowa


możemy cierpieć
i cierpimy
ale ten kolor
dostał już nazwę


tak jak szczyty
które możemy już tylko
rozdeptywać
albo udawać że do nich
dotarliśmy


jesteśmy jak myszy
one mnożą się
nachalnie
i włażą w swoje ciemne
ciasne nory


wcale nie chroniące przed
zdefiniowanym światem

autor

Marta Surowiecka

Napisany: 2012-10-30 Dodano: 2017-06-20 00:16:03

Ten wiersz przeczytano 532 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie