na chandrę

/z szuflady/

był sobie człowiek a nad nim słońce
i księżyc zazdrosny mocno o siostrę
był sobie wicher i kwaśny deszcz
niby ponuro lecz

wystarczy lekko przymrużyć oczy
a wtedy obłok przez płot przeskoczy
srebrnego złośnika pstryknie syriusz w nos
wystarczy twój uśmiech aby prysło zło

samotna wierzba rozczesuje włosy
liściaste papierki zaśmiecają trawnik
na czarnym asfalcie ogromne kałuże
wyginają garby przydrożnym latarniom
niby nie mam chandry ale smutno mi
przytul mnie do serca i

założę kalosze by stóp nie zamoczyć
popluskam się w wodzie jak głupiutki szkrab
samotnej wierzbie zaplotę warkocze
skrzywionym latarniom pomasuję kark

autor

mroźny

Dodano: 2009-10-23 00:34:03

Ten wiersz przeczytano 2574 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Nieregularny Klimat Ciepły Tematyka Na dzień dobry

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie