na chmurze

rozprysła się
banieczka mydlana
jednym, rdzawym podmuchem
po zachodzie słońca

wcale mi lekko
tutaj, na chmurze
gdy mknę
goniąc za świeżością

eureko! - zakrzyknęło niebo
znany myśliciel
dokonując odkrycia
że ta skała najtwardsza
i ona czuje zimno
nieoszlifowaną powierzchnią

dwa tysiące mil
do spokoju spokoju
z nadzieją
ku niczemu niczemu

dziś i o tobie wiadomo
twardości ziemi
kiedyś okryta piórkami
połamanych skrzydeł

nawet niebo nie wie
czy gorsze spadanie
czy moment upadku
zamkniętego w formule metody
spojrzenia sobie w oczy

przebyłam drogę
na chmurze deszczowej
rozłożyłam skrzydła
szybując z monsunami
spadałam słono
ku wzburzonemu morzu
siedziałam cicho
pieszczona szorstką prawdą dna

dwa tysiące mil dalej
odnalazłam krążek bólu
nie zdążył wrócić bumerangiem

zatęskniłam

autor

my-void

Napisany: 2008-06-23 Dodano: 2008-06-25 23:43:44

Ten wiersz przeczytano 590 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie