Na cmentarzu

Wracałem z cmentarza w pogodny dzień,
słońca było tyle, ze przypominało miesiąc kwiecień..
Rozglądałem się w śród tych co zapalali znicze,
patrzyłem na spotkania rodzin

Uciekłem na chwile ku myślom,
że zaczynamy się starzeć i każdy z nas
przypomina sobie teraz,
że miał matkę, ojca i rodzeństwo.
I że ma dwie nogi, podobnie jak ptak i
umysł na miarę tego, czego dokonał,
talent na miarę tego, co roztrwonił.

Dobrotliwa natura szkli i szkli w nas już okna
matowymi szybami,
otula uszy, by nie chwytały obelg,
złorzeczeń i wyrzutów.

Tylko wewnątrz to nie cichnące palenisko,
gdzie mali kowale
wykuwają w płomieniu nadziei
nie fałszowane monety, i
ten jasny pokój, w którym moja siostra
jako mała dziewczynka
szuka pod fotelem zgubionej piłki.

W głowie myśli powstają i pewnie się nie mylę,
że i ja jestem tutaj tylko krótką chwilę.
Stałem i nadal stoję na brzegu
skąd panorama z widokiem na piękno i szarość skał,
będę nad urwiskiem czekał i nadal stał

Spadają na mnie liście które cmentarz ozdabiają
Szeleszczą pod nogami,
jestem jak ten liść,
spadając zawodzi natury łzami.

Na placu wiatrów słyszeć będę pieśń smętną,
czas przemijania,
kto tęskni do umarłych, żywych opłakuję,
dalsze życie w nas zapisuję.

Wracałem z cmentarza w pogodny dzień,
życie pobiegnie dalej jak co dzień

Autor:slonzok

autor

slonzok

Napisany: 2011-11-01 Dodano: 2011-11-02 07:05:14

Ten wiersz przeczytano 741 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Obyczaje

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie