„Na co to komu ?” (jednoaktówka)

A tak - na próbę. Scena I.

Osoby:

- Poeta, Bogumił Rymoszewski, już nie fircyk lat 28, bez majątku i widoków, liczy na rękę Heleny
- baronowa, Wiktoryna Zadufańska, de domo "Kołtun" Tłuszczak
- baron, Światosław Zadufański herbu "Przypał"
- Helena Zadufańska, córka baronostwa, lat 18, na wydaniu
- Jagienka Zadufańska, młodsza siostra Heleny, lat prawie 17
- służący, Horacy Dobrosłuch, wiek nieokreślony - bliżej jednakże "dziesiąt" niż "dzieści".

Scena I.

Poeta, B.R.:
(Wczesny poranek. Siedzi przy biurku. Ręce niechcący brudzi kałamarzem)

O! Już palce powalane, całe w atramencie,
co pióro dzierżycie. Na życia zakręcie,
kiedy wena przyjdzie, to zaraz odchodzi.
Zawszeć jakiś powód poezji przeszkodzi.
Już pisać zaczynam, co się często zdarza,
a tu pech, wypadek mój talent podważa.
Pióro, co zgubiła gąska w apopleksach,
rękę powalało i zrobiło kleksa.

I masz Ci placek babo, oto zamieszanie.
Wytrzeć teraz muszę i gdzież me pisanie.
Wena mnie odejdzie - to już mam jak w banku.
Horacy! Horacy!

Służący, Horacy:

Sługa uniżony.
(szeptem) Co znowu mopanku?

Poeta:

Co tak szybko włazisz, Panie Dobrosłuchu?
Ja Cię znam huncwocie , drzwi miałeś na uchu.
Okiem jednym podglądałeś ciurkiem.
Co się dzieje baczysz - przez skobelka dziurkę.

Horacy (zmieszany):
Skąd znowu? A gdzieżby! Przechodziłem właśnie,
a tu z komnaty Waszeci, jak wrzaśnie,
że serce stanęło w moim starym ciele.
Kto słyszał tak wrzeszczeć. Obudzi Pan Helę.

(Na to wbiega obudzona Helena.
W dobrym nastroju, albowiem noc była przychylna młodości}

Helena (z egzaltowanym oburzeniem):
Dobrosłusiu! Czy tobie poezja niemiła?
Czemu to służący karci Bogumiła?
Toć to niepodobna – twe imię Horacy,
to dla poezyi bardzo dużo znaczy.
A ja widzisz nie śpię , bo żem już wyspana
i rankiem przychodzę, by rymów arkana
posiąść od zacnego pana Bogumiła.


Horacy (szeptem do siebie):
Inna panieneczce się robota śniła.

Helena (do siebie również szeptem)
A tu widzę czarcia robota gościła.
Mamcia jak zobaczy, to nie będzie miła.
Cały parkiet czarny. O, i tam pod stołem.
Zamaszyście piszesz swe treści sokole.

Poeta:
Wybaczenia proszę, droga panno Helu.
Horacy miał rację. Dzięki przyjacielu.
Bo faktycznie, baronostwo zaprosili w gości,
A ja już z początku robię im przykrości.


(Hela z uśmiechem miłosnym i przewracaniem oczu chciwie patrzy na Bogumiła)

Hela (na glos):
Gzieżby za złe mieli, toć to zwykła fraszka -
to martwoty rzeczy jeno jest igraszka.
Każdy, jeśli co dnia przy zwykłym rozumie,
Na pracę poety gniewać się nie umie.
Tak, jak i malarza, co w kolorów szale,
kropki dwie uczyni, gdy dzieło wspaniałe.
Tedy, tym obrazem trzeba cieszyć oczy,
nie widząc tu kleksa, co na parkiet wskoczył.
Tak i w tym sposobie, baron z baronową,
Nie zważą na plamy, gdy twe piękne słowo
(na papier rzucone) usłyszą miłosne.

Horacy (szeptem):

Jak strofy o Heli, to młodsze zazdrosne,
Jagienka, jak jagnię, po złości na siostrę,
wnet zechce strofować pana Bogumiła -
i jej ta poezja mopanka jest miła.

autor

Cezary Krzysztof Morświn

Napisany: 2017-01-19 Dodano: 2017-01-19 13:01:56

Ten wiersz przeczytano 2120 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Farsa Klimat Wesoły Tematyka Obyczaje

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie