Na co to komu? - Scena 6.

(w której nasz poeta i gospodarz o sprawach nauki i życia perorują, Horacy w niechętnym milczeniu kawę podaje)

Baron:



Drogi Bogumile, mój miły kuzynie,
rozmowa nas czeka i to nas nie minie.
Chciałbym z tobą teraz zamienić słów kilka -
kawę wypijemy i nim minie chwilka
wszystko wiedzieć będziesz jakież to mam plany.
Usiądź , usiądź sobie, usiądź mój kochany.
A zanim kawę poda nam dobry Horacy,
Pierwej chciałbym słówko rzec o Twojej pracy.
Znaczy o Jagienki ambitnych naukach.



(Bogumił odbiera niechętny wzrok Horacego, który umyka uwadze barona, jakkolwiek zauważył roztargnienie we wzroku poety)



Czy mnie słuchać raczysz? Czego wzrokiem szukasz?

Poeta:

Drogi mój kuzynie, pierwej składam dzięki
za pomoc w potrzebie, wyciągnięcie ręki.
Ostatnio , wiesz pewnie, los mój jest w impasie.
Dużo piszę, uważasz, lecz wydać nie da się.
Zwodzą oficyny, choć już obiecały,
Jednym słowem marny los poety cały.
Zatem w nauczaniu szukałem zajęcia



Horacy (po cichu, niosąc filiżanki):


Najchętniej by rolę grał dobrego zięcia.


(i na głos)


Kawa już podana, ciasteczka na stole.


Baron:

Zostawmy poezję, pomówmy o szkole.
Bo to widzisz kuzynie, Jagienka się pali,
by książki pochłaniać, jechać do la Scali.
Czort wie jeden po co? Tam chyba opera.
Na książki majątek wydaję, Cholera!
Od czytania jeno, bardziej wyzwolona.
A ja chciałbym kiedyś, że jak dobra żona,
uważasz, znać będzie z czym i co do czego.
Rzecz pierwsza francuski, zacznij więc od tego.
W sprawach bliskich życiu, raczej nie o wierszach.
Tak kuzynie, praxis, to rzecz dla mnie pierwsza.
Żeby potrafiła pomówić przy stole.
Dajmy na to z hrabią, przy lekkim rosole,
zapytać, jak służy mu miejskie powietrze,
Czy bażant odzywa się głośniej niż cietrzew.
Rozumiesz kuzynie, le femme societal .
I więcej ogłady, bo nerwy jak stal
mieć trzeba, kuzynie, przy mej młodszej córce.
Czasem to, mój drogi, myślę o dwururce,
by w łeb sobie palnąć. Dwie mam na wydaniu.
Kto się weźmie za tę, która o czytaniu
i o niczym innym nawet myśleć nie chce?
Kogóż wizja książki w łożnicy połechce.
Toć na życie ochota minie, jak po czkawce,
księga kłuje zadek, gdy w twardej oprawce -

zamiast nocny ubiór z miękkiej zgoła tafty.


(Poeta wybucha śmiechem):


Imaginuj Waszeć , a ileż to nafty
wypali ma córka w zimowe wieczory.
Czytać nie pozwalam, to zaraz wapory.

Poeta (wciąż szczerze rozbawiony):

Ach, drogi baronie, praktyczny umyśle,
zalecenia Twoje, potraktuję ściśle.
I bezwzględnie oduczę czytania w pościeli.
Taką by naukę szybko diabli wzięli.

Baron:

Cóż, widziałeś dzisiaj, jaka z nią jest heca -
dlatego życiowy jej program zalecam.
Powiedz sam kuzynie, bo na co to komu,
kiedy zamiast żony uczoną masz w domu?

autor

Cezary Krzysztof Morświn

Napisany: 2017-02-08 Dodano: 2017-02-08 14:10:50

Ten wiersz przeczytano 919 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Groteska Klimat Wesoły Tematyka Obyczaje

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie