Na dworcu

Przeszła mi już ochota na świat
na nowe podróże, na życie bez buta.
Wsiadłem w autobus i pojechałem
na dworzec, na swój jeden pociąg.

Na dworcu jest bardzo ludzko,
pijacko, papierosowo i toaletowo.
Blade twarze mijają się ciągle,
nie czują smrodu, nie lubią mydła.

Na dworcu nie ma bzów i róż,
z roślin to tylko biali ludzie.
Nie dają tlenu, tylko odpady
własnego ciała, własnej duszy.

Na dworcu perony i tory szerokie
pełne przyszłych trupów wesołych.
Ówdzie są ławki myślicieli,
co nimi stali się po kontemplacji.

Na dworcu jeden pismok nieczuły,
spisuje, wertuje, obstrukcję sieje.
Wiele nie nasiał, prorok głośnikowy
wezwał go na jedyny pociąg...

autor

Zbuntowany Wędrowiec

Napisany: 2007-12-15 Dodano: 2007-12-16 18:43:31

Ten wiersz przeczytano 841 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Jedzenie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie