Na granicy błędu

Co tam w tym atomie jeszcze brzdąka,
byle nie dla ludzkości... klątwa.

Pozdrawiam Krzyśku, jak zawsze filozoficznie.

Filozoficznie.
Pozdrawiam

Dobry wiersz.

...ale bez nas nic...pozdr.

A jednak ta granica jest istotą.

Bardzo refleksyjnie,pozdrawiam ciepło i dziękuję :)

Atom niby taki niepozorny, ale ile tkwi w nim
energii....
A w człowieku tkwi potencjał. Oby się jako wypadkowa
potencjału ludzkości rozładował we właściwym kierunku.

Ciekawa refleksja... W takich momentach zawsze ktoś
ostrzy sobie pazurki:)

Wszystko, co dzieje się wokół nas i my sami jesteśmy
cudem. Tak ja pojmuję. Wiersz bardzo ciekawy.
Pozdrawiam bardzo serdecznie.

Wiersz mam wrażenie o granicy postrzegania nas. Możemy
być widoczni i zniknąć, to taka wielkość którą da się
rozdmuchać żeby miała znaczenie lub skryć ją z oczu i
umniejszyć.Myślę że życie składa się ze szczegółów,
każdy jeden jest ważny.

Ciekawy, refleksyjny wiersz
Pozdrawiam serdecznie :)

Ileż ja mam błędów, znowu próbuję..może teraz///Wiersz
bardzo do mnie trafił...Pozdrawiam z
ukontentowaniem....

/protekcjonalnie zagarnięci ramieniem Oriona
tacy jedyni
w swoim rodzaju
to przecież jasne jak Słońce/
Obłędny tekst. :)

To cud wynikający ze statystycznego błędu. Coś jak
bańka mydlana wydmuchiwana w powietrze. Ty piszesz
gdzieś tam, ja gdzieś tu czytam.
Pozdrawiam i zapraszam wieczorowo do mnie na zakalca.
:):_)

Ja, centrum wszechświata nie mogę być przypadkiem...
:)