Na koniec

Zgrabnymi ruchami szczupłych dłoni
Odmierzasz równe paski z papieru
Lecz za szybko… czas krew roztrwoni
Daremnie biegnąc i plamiąc bez celu
Białe kwiaty ofiarne

I stoję samotny, stoję oniemiały
Wznosząc ku górze krwawiące ramię
Zda się ziemia się kołysze – glob cały!
Razem ze mną zasłuchana w ciszę…

Coś mówisz, a ja ni słowa nie rozumiem
zatopiony w melodii dźwięcznego głosu
Przepełniony blaskiem jak w bursztynie
Nieruchomy jak słup ofiarnego stosu
Daremne płonę w męce

I stoję samotny, stoję oniemiały…

I jak wszechmocny prawie bluźnierca
Zdolny swą słabość mocą prze-mienić
Co mam najcenniejszego krew serca
Rozlewam przed tobą wprost na ziemi
Na wspólnym ołtarzu

I stoję samotny, stoję oniemiały…

autor

malcur

Napisany: 2006-08-29 Dodano: 2006-08-30 18:54:20

Ten wiersz przeczytano 455 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie