Na koniec i początek dworców

za szybą nie było
nikogo kto czekał
z uśmiechem
na uśmiech

jedliśmy wspólnie
marzenia pamiętasz
nie byłaś dotykiem
garstką słów ani
wiatrem odchodzącym

byłaś dla mnie
śniegiem białym
puchem na skroni

za szybą łzy
i okruchy samotności
za szybą ja

siedzimy jak bezdomni
na dworcu

stąd pociągi jadą
na koniec i początek
świata

gdy wychodzą ludzie
widać wspomnienia
dawnych ognisk
w sercach

tory zwykłe przysypane
mgłą są jak
gwiazdy i słońca
i mleczna droga
wśród ciemności

wrócisz odmieniona
gdy wsiądziesz do
złego przedziału
na krańcach świata

trzy przedziały
paru ludzi
z walizkami swego życia

tylko głupcy
nie wsiadają
chcąc odepchnąć szczęście

życie po życiu
droga po drodze
jak kamienie
węgielne wmurowane
w nicość

chłodny głos mówi
że czas wsiadać
do widma
uciec stąd
daleko stąd

tylko z K. pociągi na koniec i początek jeżdżą w zapomnieniu

autor

pan_zagubiony

Dodano: 2007-11-27 22:20:01

Ten wiersz przeczytano 542 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie