Na kurzej nóżce

siada i grucha cały fundament, lepią się chwile
dachu. gont krótki, bo przecież te długie nie istnieją
jak magiczne kryjówki pod więźbą. chyba schowaliśmy wszystko
przed dowodem, żeby zielone brandy dojrzało. leżakuje

i słońce tak przyjemnie, inaczej. może jednak da się patrzeć,
a nie tylko pod obgryzionym paznokciem chować trud
i promień jak pustynia. znika gdzieś obraz, ramy jeszcze
ciepłem noża oddają powage, a płótno w strzępkach olej broczy

wpisując podłogowej zamieci autentyczność. zamówimy remont
na aukcji i przed młotkiem jeszcze po lampce dla zasady
jak merowie, szelmowsko zakasamy rękawy. niech się mecenasi
głowią skąd wiedza i obeznanie. a brzózki łamaliśmy wspólnie

i korzenie się darły. ból do dziś lawinami się w kamieniu
kołata, żeby wrota z ostatnim mleczakiem w skrzynce domknąć,
przeciągiem się wiosny zakatarzyć. a chusteczka dłonią trzęsie
i żegna kolej losu z uchem w takcie szynę głaszcząc

żeby strona za stroną western na bujanym wrócił. tapety jak
lektor, powoli i bez zbędnych uniesień, młode
i te jeszcze z babim latem w okładce, czyta zdarty lakier.
wydziera się farba, żeby mur sypnął z nienacka

jak wróżki, pył na ogień

"..i nie będą nigdy lepsi"

autor

K4K_AFK

Napisany: 2008-10-09 Dodano: 2008-10-09 17:50:00

Ten wiersz przeczytano 815 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Rozmarzony Tematyka Praca

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie