Na Młyńskiej

Czas gorącym oddechem, kroplami wilgoci
wyżłobił na fasadach własny autoportret,
dobijam się do bramy z rzeźbioną kołatką
skryzdła się otwierają, oślepia mnie światło.

Tu kiedyś na parterze, babcia mi mówiła,
przy białym fortepianie Jakub im przygrywał,
Halinka roztańczona, z rumieńcem na twarzy,
a Johenn obok Helgi o Halince marzył.

Pod dwójką mieszkał krawiec, był najlepszy w mieście,
potrafił tak wykroić kostiumik niewieście,
że żaden taksówkarz nie śmiał nie zatrąbić,
gorzej, kiedy fastrygą miał dosięgnąć spodni.

Pan Jeremi w komodzie, pod serwetą żony
co dzień głaskał dolary, równo ułożone,
donaszał zdarte buty, jadł żur na zakwasie,
pośmiewisko sąsiadów, a uciekł o czasie.

Szklarz zakład miał w podwórzu, uzdolnioną córkę,
o zapachu lawendy przetrwała laurka:
"dla mojej ukochanej, od muzyki pani,
daruję wszystkie róże, za te cudne gamy".

Fela była nieładna, głupia była Marta,
wyśmiewały się dzieci "Marta g.... warta",
Martusia nie od zawsze była taka głupia,
zwariowała dopiero, gdy on ją oszukał.

Po tych wszystkich imionach, laurkach i gamach
została ta historia na szybko spisana.

autor

joanbielsko

Dodano: 2010-12-10 10:48:44

Ten wiersz przeczytano 847 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie