Na parkingu przed pogotowiem

Siedze w samochodzie, jak zwykle w samotności,
Dopalam papierosa i rzucam losu kości,

W oddali brzęczy osa, odwracam się by dostrzec, to maleńkie życie, a to śmierci kosa wieści ciała gnicie,

Poświstuje w mroku, ciągle coraz głośniej,
tnie rozdartą duszę, coraz głębiej, mocniej,

W oddali słychać trąbkę w religijnej pieśni
lecz trębacz nie wie...

Że śmierc tym obwieścił...

by pogrążyć się w smutku, lub ból z żalem zmniejszyć, niechaj ten mój wiersz, odejście bliskich wieńczy...

autor

Bossy84

Napisany: 2007-06-02 Dodano: 2007-06-02 22:21:42

Ten wiersz przeczytano 544 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie