NA PAWIAKU

Gestapo wywlekło mnie z domu.
Nie mogłem uciec,
Obstawili cały dom.
Siedziałem na Pawiaku.
Okrutne miejsce, mało kto uszedł
Z życiem .
Bity, torturowany,
Pary z gęby nie puściłem.
Kolegów- towarzyszy broni nie wydałem.
Jutro spojrzę śmierci w oczy,
Parę godzin mi zostało.
Modlę się, proszę Boga o pomoc.
Aż mi zimny pot zalewa całe ciało.
Słyszę kroki moich katów.
Jestem jeszcze taki młody.
Już czas , idziemy …
Przez wielki korytarz , ledwo się wlokę ,
Żebra mam połamane .
Wyprowadzili mnie na dziedziniec,
Ogarnął mnie wielki strach .
Postawili pod murem ,
Zaraz padnie strzał .
Wstrzymać egzekucję!
Aż mi łzy ze szczęścia poleciały.
Boże, dziękuję, ja żyję
Ocalały .
Chłopaki mnie odbili z rąk tych oprawców ,
Długo będę się kurował .
Jeszcze się policzymy ,
Zemsta będzie okrutna …

Na Pawiaku przebywali więźniowie torturowani przez Gestapo, bici, mordowani w sposób bestialski.

autor

Pioru

Napisany: 2011-04-04 Dodano: 2011-04-04 12:58:29

Ten wiersz przeczytano 1199 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Obrazkowy Klimat Wrogi Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie