Na początku była łza

Na początku było słowo. A od słowa pochodził człowiek.
I człowiek stał się słowem. A słowo człowieka było cierpieniem.
Od cierpienia pochodziła łza.

I upadły cztery srebrne łzy z nieba wprost na ziemię.

I wpadła jedna łza z rynny wprost do oczka wodnego.
Jedna mała łza, nic nie znacząca w jeziorze łez.
I stała się pożywieniem dla ryb, lecz mogłoby jej nie być.

I wpadła druga łza do starego garnka pośród traw.
Nie była tam potrzebna, nie wsiąkła w głąb. Pozostała.
I stworzyła ona dom dla licznych, malutkich zwierząt.

I wpadła trzecia łza na kamień, rozbryzgując się wokoło.
Łza pusta, niepotrzebna. Nikt jej nie chciał czuć, czy widzieć.
I ta łza została zapomniana, choć starała się ruszyć tyrana.

I wreszcie spadła z nieba łza czwarta. I spadła na grunt żyzny.
Dzięki tej łzie powstały rośliny a dzięki nim ożyły zwierzęta.
I wtedy człowiek o niej zapomniał i tak łza umarła.

Lecz dopóki żyje łza piąta, ludzie żyją na ziemi.
Inne zostały zapomniane, choć tak bardzo chciały przetrwać.
I wtedy człowiek zapomina o tym, że sprawia cierpienie.

Płacz.

Gdzie jest piąta łza?

Dla ludzi, którzy zginęli w zamachach terrorystycznych...

autor

ZeU

Dodano: 2006-11-01 09:56:04

Ten wiersz przeczytano 507 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie