Na początku myślimy, że możemy...

Myślałeś, że można życie wziąć pod rękę,
I przejść się z nim dokoła świata,
Zrywać kwiatki na polach i z nich wianki splatać,
Szybować w przestworzach, w gwiazdach bezkarnie się kochać
Wierzyłeś, że można z życiem grać
W przeróżne gry i zawsze wygrywać,
‘Bo można przechytrzyć życie’- tak sobie mówiłeś
Na początku wygrywałeś, lecz później się zbłaźniłeś
Bo Twoja nie fair gra szybko się znudziła
I teraz życie z Ciebie się naigrywa
Żałować nie chciałeś niczego, a teraz żal Ci każdej
Minionej chwili, ale nie słuchałeś gdy Ci wszyscy mówili-
‘Nie igraj z życiem, bo los Cię wykiwa
Drugiej szansy nie dostaniesz, a ta „gra” przyniesie Ci
Marne żniwa’,
Ty wiedziałeś swoje, śmiałeś się z ich rad
A teraz rozpaczasz, bo zawalił Ci się cały świat...

Na początku myślimy, że możemy zawojować cały świat, że życie jest proste, zrozumiałe, ale z czasem topimy się w rzeczywistości i już nic nie jest takie piękne, ładne, kolorowe, słodkie albo migdałowe... później jest gorzko, słono, a czasem nijak... łzy płyną po policzkach, bo wiatr sypie piaskiem prosto w oczy...

autor

westchnienie samotności

Dodano: 2005-03-03 02:45:31

Ten wiersz przeczytano 555 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie