Na poranek

poranny spacer
siódma trzydzieści miasto budzi się ze snu
pączki na drzewach rozkwitają powoli
mało ich tu pomyślała jak trudno
pokochać beton


poranna kawa
obrus mokry makijaż rozmyty
myślała ze zdążyła polubić swoją samotnię
rozkołysane emocje jednak podpowiadają inne obrazy
ból wciąż gości w jej wnętrzu
a miał to być meldunek tymczasowy


poranek
czas zacząć go od nowa
bez pytań gdzie jest ten człowiek
który teraz powinien ją przytulić
wstaje i idzie by przebić mur z ciemnych chmur własnych myśli
przenosząc na drugą stronę kartki tę chwilę słabości

autor

Individual

Napisany: 2010-04-12 Dodano: 2010-05-01 23:19:41

Ten wiersz przeczytano 638 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie