Na przeciw tym wszystkim...

Żałosne niebo niepoukładanych kłamstw
Kruszy się nade mną tak nieprzyzwoicie
Że wzrok ludzki zmusza do wstydu
Przed którym z łatwością się wzbraniam
Może i ten widok jest żałosny, jak ja sama
Ale naprawdę dobrze jest być przesiąkniętą złem
Od środka, sowicie wypełniona po brzegi
Umiejętnością knucia i kłamania
Nie zamierzam udawać Matki Teresy
Ja, kłamliwa nieprzytomnie aż po czubek głowy
Zatracona w czymś, co nigdy nie znika
To w rzeczywistości nie jest złem, lecz mądrością
Przecież pyszczę tylko kiedy potrzeba
I kłamię zwinnie, by uniknąć zwarć
Od początku do końca i jak długo się da

autor

gwen

Napisany: 2007-01-16 Dodano: 2007-01-16 18:07:26

Ten wiersz przeczytano 491 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie