Na rozstaju

Stał samotny krzyż, na rozstaju pewnym
Nikt nie słyszał jak łkał płaczem rzewnym
Wygięte ramiona od słoty wznosił do nieba
Poczerniałe palce sęków wyginała potrzeba
- trwania

Stał tam i tylko próbował światu pokazać
Że jest pod tym lasem nie dał się wymazać
Lecz podstawa już krucha i przegniła pewnie
Pochyliła w przód poskręcane ciało
- pewnie bolało

Upadł i nie podniósł się już więcej
Złamana podstawia i złamane ręce
I płacz ucichł jakoś albo już stłumiony
Ziemia cię przyjmie krzyżu poraniony
- przyjęła zapachem

Umierał po cichu zadzierzgnięty strachem
Wszystkie lata stanęły z nieboskłonu dachem
I tylko zapach pozostał ziemisty i łza w oku
Z połyskiem szklistym, spłynęła powoli, obficie
- i umarło życie

autor:inspektorek

autor

inspektorek

Napisany: 2010-03-22 Dodano: 2010-03-22 22:53:51

Ten wiersz przeczytano 627 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Zimny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie