Na trwogę dzwony biją

W korytarzach labiryntu życia
W bezgranicznej ciszy się mijamy
Bojąc się spojrzeć sobie w oczy
Składam na twe usta bukiet kwiatów czerwonych
Uciekamy przed sobą
Gubiąc te najważniejsze
Cząstki siebie
Nie wiedząc, że miłość ma „smak inny niż wszystkie”
Nie słodki, nie gorzki, ale jedyny w swoim rodzaju
Padamy na kolana z bezsilności
Podpierając się nieważnymi już słowami
Staramy się iść przed siebie
Zapominając o tym nienazwanym
O tajemnicy i magii między nami
Dusze nasze krwawią myślami wspólnymi
Serca przekrzykując się usłyszeć się nie mogą
Twarze pewność spowiła
To kolejne maski co rano zakładane
W pogoni za jutrem zapomnieliśmy żyć
Powstała kolejna ściana między nami
Czy do pokonania? czas pokaże!
Pozostaje tylko różaniec w dłoni
Nadzieja i wiara bo już na trwogę
Biją dzwony królestwa niebieskiego

autor

Szem

Dodano: 2005-11-04 17:30:04

Ten wiersz przeczytano 471 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Biały Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie