Na ucieczkę... przebudzenie......

Gdy umiera moja nicość zapłakana
Ciało skaprawione pada na kolana
Chce krzyczeć i milczeć już nigdy nie musieć
Bezsilna jak kukła lecz daleko uciec...
I już więcej nie oglądać się za siebie
Zapomnieć tą przeszłość potępiona w niebie
Zamykam oczy bo chyba nic nie widzę
Byłam taka dumna... a teraz się wstydzę
Chcę już zwinąć łzami poplamione skrzydła
Nienawidzę... rzeczywistość już mi zbrzydła
Ale chwilę jeszcze zanim się skrusze
List z wspomnieniami napisać do was musze...
I wszystko dla ciebie żebyś nie wiedziała
Żebyś tylko nigdy nie zapamiętała...
---
Miałam nieprzenikniony żal .Tak miałam...
Jakże trudne było w to uwierzenie!
Pomimo, że jeszcze nie zapomniałam
To łzy odepchnięcia zmyło przebaczenie.

Słowa... wszystkie me słowa wymawiane
Razem łatwo losowi czoła stawiać!
Nic nie było w zwierzeniach ukrywane
Więc czemu dziś nie umiemy rozmawiać?

Stoimy po dwóch stronach... ustawione
Jak groteskowe kukiełki w teatrze.
I patrzymy na siebie utęsknione...
Czy czas bezlitosny może to zatrzeć?

Czy uda się nam to wszystko zapomnieć?
Wciąż o to pytam zabłąkanej siebie
Zamykam się czekając nieprzytomnie
Na ucieczkę... przebudzenie... na... Ciebie...

autor

westchnienie samotności

Napisany: 2004-03-10 Dodano: 2005-04-05 22:17:37

Ten wiersz przeczytano 647 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie