Na wieczności krypcie składam...

Moim byłym

Rzucam się w odmęty lirycznego morza
Natchnienie mnie wiedzie poprzez mgieł przestworza
Mijam puste wyspy, gór lodowych cienie
Myśl na kartę rzucam zdobiąc ją pragnieniem

Słowa jak wiatr silne rzucają na boki
Wokół twarze wrogie jak nocne obłoki
Fale biją tak jak pięści, zalewają łzami
Lecz płynę wciąż naprzód, patrzę co przed nami

Nie boi się sztormów mój jacht – Przeznaczenie
doświadczył już bólu, wie co to cierpienie
Zmierza tam gdzie niebo muska wód otchłanie
Do kolejnych serc i ludzi... gotów na spotkanie

Na wieczności krypcie składam mych kochanków
Nieprzespane noce, ból samotnych ranków
I to co odnajdę... I to co zgubiłem...
Niech będzie świadectwem, że kochałem, żyłem...