Na wieków wieki

ach ta wena... ulotna bywa.

czyżby była to smierć poety? jago twórczości tak ja to
odczytuje, bardzo smutne ale i bardzo ładne

To tylko może taki przejściowy moment a zdecydowanie
lubię u Ciebie wiersze te z większym optymizmem , ale
czym się tutaj cieszyć jak pusto i cicho wokół i może
masz racje że nie za wesoło , ale na pocieszenie dodam
że u mnie też...piszesz wiec wiersz wyrzucasz w nim co
złe i już trochę lepiej...

Wena jest, nie odeszła,to widać i czuć.

Wena, to prawdziwa przyjaciółka, zdarzało mi się przed
nią wyżalić..na prawdę pomaga.

są takie chwle, gdy właśnie wena może nam dać
najwięcej przyjaźni i jej wtedy powierzamy swoje
radości i smutki...

smutny przejmujący wiersz - ale piękny - brawo

hmm...przyjaciółka poezja można jej powierzyć swoje
smutki ..ładna konkluzja

czasami człowiek ma wielką ochotę zapaść się pod
ziemię i zostać tam tak jak to trafnie określiłaś ,,na
wieków wieki'' pozdrawiam.

Przyjaciółka wena pozwala powierzać sobie najgłębsze
myśli i zagłusza wyrzuty sumienia - wtedy dobrze, że
jest.Jeśli jej dziękujesz to chyba to
sprzymierzeniec.Niech jeszcze teraz tylko ugasi
smutek.

Mam nadzieję, że peel to nie Ty, bardzo smutno u
Ciebie, poruszył mnie Twój wiersz o śmierci w
samotności i przyjaźni tylko ze sobą samym, bo czymż
innym jest wena?

Jak widać, to przyjaźń prawdziwa, bo wiersze wychodzą
bardzo dobre. Czekam więc na następne z nadzieją, że
ich klimat na bardziej optymistyczny się zmieni.

Aby otrzymać trzeba dawać i na tym przyjaźń polega
zwykle, przyjaźń z Veną jest możliwa, ale trzeba jej
coś ofiarować w zamian, nie twierdzę, że to ma być
jeden za jeden, ale raz po raz by się przydał choćby
dobry wiersz w podzięce i przyznam, że Tobie się to
udaje często:)

Smutny ale ładny wiersz+

Warto odwzajemnić uśmiech weny. Smutny ale piękny.
Pozdrawiam