Na własne osiemnaste urodziny

Nie urodziłem się z krzykiem protestu jak inne dzieci.
Ja byłem cichy, nie płakałem, podobno spałem.
Czemu?
Sądzę, że po prostu zaakceptowałem to że znalazłem się na tym dziwnym, chorym świecie.
Że już wtedy miałem jakiś cel.
Po coś miałem żyć.
Coś miałem dać innym, coś miałem znaczyć, coś miałem zrobić.
Dziś mija osiemnaście lat od tego pierwszego krzyku.
To były długie lata.
Często lata smutne, przepłakane przeze mnie i przez rodzinę.
Wiele upadków i wzlotów.
Po osiemnastu latach wciąż szukam celu przyjścia tu - na to obce zaplecze ludzkiej świadomości.
Szukam tego po co mam żyć, co mam dać innym, co mam znaczyć i co mam zrobić.
Na razie tylko czołgam się z dnia na dzień w krwi, łzach szczęścia, łzach bólu, alkoholu, we mgle własnego sumienia.
Nie widzę już dokładnie końca tego toru przeszkód.
Zacznijmy nowe - podobno dorosłe życie.
Lecz czy ja nie stałem się "dorosły" dużo wcześniej?

Jakub Wiktor Lewandowski 15/16.05.2007 Słupno

autor

art=sic

Napisany: 2007-05-15 Dodano: 2007-05-18 21:08:46

Ten wiersz przeczytano 735 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Nieregularny Klimat Mroczny Tematyka Urodziny

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie