Na wzgórzach poznania

Już niebiesia mrucząc leniwie zasypiają ukojone,
Amarantu zorza pokłon oddając ciemnieje.
Zachłystują się nagle rozdroża tym ogromem,
W oddali sennie majaczą tajemnicze knieje.

Jeszcze tylko Zefir - niecnota idzie w zawody;
Igrając włosy czesze niewidzialnym grzebieniem.
Ale i on przecie nie baśniowy tu Odyn;
Ostatnie przed spaniem wydaje dziś tchnienie.

Tak oto usypiam tęsknieniem żegnany,
Za tym światem istnienia wczorajszym.
Nieledwie dotknąwszy tajemnicy poznania;

Znów nie jestem bliższy, wciąż dalszy... .
Bo żadnego człeka przecież nie znamy;
Życia nawet długiego nie starczy... .

autor

artemidion

Napisany: 2001-07-05 Dodano: 2008-12-14 04:19:41

Ten wiersz przeczytano 510 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie