Na wzgórzu

Dlaczego zawsze śmiejesz się do łez
gdy patrzysz na zachód słońca
Mówisz wtedy
skończył się dzień co miał trwać bez końca
co dawać miał wiarę, nadzieję i miłość
A w jednej chwili wszystko się skończyło

Dlaczego płaczesz ze wzruszenia
Gdy kończy się film nocy
Kładziesz się wtedy spać, powiadasz
Gwiazdy dryfują po drugiej stronie świata
I tam też księżyc mrok nocy rozjaśnia
Gdzie sięga tylko ludzka wyobraźnia


Oczy Twoje takie puste są miejscami
Niczym pusty pokój, puste białe ściany
Od których odbija się strach i przerażenie
Czasem smutek, żal i ta nieznana próżnia
Mam wtedy wrażenie, że na wszystko za późno
Jakby skończyło się Twe istnienie

Nie słyszę, ale czuję, że czasem mnie wołasz Lecz usta Twe otwierają się w niemym krzyku Nigdy nie prosiłaś o pomoc Ale powiedz chociaż słowo A zobaczysz co zechcesz, choćby zachód słońca A śmiech Twój przerwą jedynie łzy

autor

nieistotny dysonans...

Napisany: 2005-07-20 Dodano: 2005-07-22 12:55:27

Ten wiersz przeczytano 412 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie